Daar zijn we weer!

Hallo allemaal!

Het werd weer tijd voor een nieuwe blog na wat stille hints en wat geklaag van buitenaf. Het is dan ook alweer ruim 3 weken geleden dat we iets van ons lieten horen/lezen.

Om te beginnen met onze stage.. Stage schiet al aardig op. Als we vanaf nu gaan rekenen, hebben we nog maar 3,5 week stage te gaan. De afgelopen 3 weken heeft Jessie stage gelopen op de afdeling Obstetrie. Het was eigenlijk de bedoeling dat ze op de afdeling Gynaecologie zou komen samen met Elien. Helaas waren hier al 3 Nederlandse stagiaires en 4 was blijkbaar te veel bakra's (blanken) op een afdeling. De afgelopen 3 weken heeft Jessie haar tijd moeten doorkomen op de afdeling recht tegenover die van Elien. Zo kunnen we gelukkig wel wat vaker buurten! Dit is overigens ook de laatste week van Jessie op Obstetrie en vanaf volgende week zitten we gezellig op dezelfde afdeling.

Het weekend na het vorige verslagje zijn de ouders van Jessie aangekomen in het o zo warme en regenachtige Suriname. Na wat moeite met het regelen van vervoer naar hun appartement, kwamen ze uiteindelijk toch aan bij de goede locatie. Hier stonden wij ze al met smart op te wachten. We hebben even bijgekletst over van alles en nog wat en vervolgens zijn we redelijk op tijd naar ons huisje vertrokken, want de volgende dag stond ons al een spannende en enerverende dag te wachten! De jeepsafari stond op de planning!

De jeepsafari was echter iets anders dan wat we van tevoren in gedachten hadden. We gingen mee met de Kapitein van een stam/dorp en zijn zoon. De weg naar de jungle toe zaten we al stijf van de spanning en sensatie achterin de auto. Meneer reed namelijk nogal onbesuisd en naar ons inzicht redelijk gevaarlijk op de openbare weg. Een paar bijna dood ervaringen tijdens het inhalen later, waren we toch bij de jungle aangekomen. Onderweg waren we nog in Lelydorp gestopt om onze lunch in te slaan die we ergens in de jungle zouden oppeuzelen. En dit was natuurlijk weer bami met kip. Dit zijn we intussen wel gewend. Even voor de duidelijkheid (speciaal voor de vriendinnen van Elien, met name Marloes) heeft Elien geen kip gehad, maar in plaats van daarvan at ze groente. De tocht in de jungle zelf was het eerste uur nog best te doen, ook al stonden we doodsangsten uit. Onze botten en spieren zijn weer goed door elkaar geschud, maar na een uur hadden die er ook wel genoeg van. Dus de 5 uur rijden daarna waren wat minder prettig. Toen we eenmaal onze weg bijna uit de jungle hadden gevonden, liet de kapitein het stuur over aan Jessie's vader. Hij mocht een stukje in de jungle rijden en vervolgens een groot stuk over de bauxietweg rijden en ondertussen de kuilen ontwijken. De lunch was echter wel op een mooi plaatsje bij een meertje waar we nog doorheen hebben gereden. Aangezien hier geen toiletten aanwezig zijn, moesten we onze kleine behoefte in de natuur doen.. Dat was ons avontuur nummer 1. De rest van de week hebben we het wat rustiger aan gedaan. We hebben elke avond met de ouders van Jessie gegeten en donderdag zijn we nog uit eten geweest bij Zus en Zo. We zijn ook nog naar Santigron geweest. Dit was een marrondorp ongeveer anderhalf uur rijden van Paramaribo. Onze gids bleek een beroemdheid te zijn. Hij had namelijk samen met Martijn Krabbé en Herman den Blijker de vis gevangen diep in de jungle. Na enig zoeken van mijn ouders toen ze weer in Nederland waren, hebben ze het stukje gevonden waarin hij in beeld was. Toen we hem echter vroegen hoe hij bij deze BN'ers was gekomen, was hij erg vaag en zei hij iets over dat hij al contact met ze had gehad in Nederland en dat we het daar maar op moesten houden. Dit deden we dus ook maar.. Omdat er een overledene was in het dorp, was er geen rituele dans van de inwoners. In plaats daarvan gingen we naar de vlindertuin. Deze was mooi om te zien. Het tussen de grote vliegende vlinders staan, vonden Els en Jessie echter niet heel prettig. Bij Santigron zelf hebben we een rondleiding gehad op de basisschool. Deze was erg dunbevolkt en de klassen bestonden uit 2 tot 15 leerlingen. De docenten waren meer hun tijd aan het uitzitten dan dat ze aan het lesgeven waren. Even later spraken we nog een aantal mannen uit het dorp die kruiden aan het maken waren. Maar naar onze mening dronken ze meer rum en bier dan dat ze daadwerkelijk aan het werk waren. Zelfs onze andere gids uit het dorp nam een grote teug rum en achteraf bleek dat hij überhaupt niet nuchter was. In een huisje naast deze mannen stond een pop met daaronder schalen waar ze kruiden in konden leggen om de goede geesten op te roepen en de slechte te verjagen. Dit was één van hun rituelen. In het dorp was ook nog een hutje voor de vrouwen die hun menstruatie hadden. Deze was erg toepasselijk knalroze geverfd. Hier zaten op het moment een aantal vrouwen en die mochten het huisje ook echt niet verlaten totdat hun menstruatie voorbij was. Dit omdat ze onrein zijn. In dit dorpje hebben we onze lunch die we wederom in Lelydorp gekocht hadden, opgegeten en hierbij hebben we ook een lekker biertje gedronken. Jessie had hiervoor echter wel de toestemming van haar ouders nodig van de gids en Elien mocht lekker drinken zonder toestemming. Hier geldt de regel: zolang je ouders nog leven, hoor je naar ze te luisteren. Echter vroeg hij de toestemming met een knipoog. Er was ook nog een man die mooie houtsnijwerken maakte en de ouders van Jessie en Jessie zelf hebben bij deze man een mooie schaal gekocht voor thuis. Na deze rondleiding besloot onze gids ons nog mee te nemen naar een spookplantage waar je beter kon komen volgens vele Surinamers. Je kon er echter wel lekker zwemmen wat hijzelf, Elien en Tom vervolgens ook gedaan hebben. Het was cola-achtig water vol met mineralen die erg goed blijken te zijn voor je huid. Hierna vertrokken we weer terug naar Paramaribo.
Zaterdag was het voor de ouders van Jessie helaas alweer tijd om naar het koude kikkerlandje genaamd Nederland te vertrekken. We hebben nog even lekker ontbeten bij hun appartement en om 12 uur was het tijd om afscheid te nemen. Ze zijn de dag erna veilig weer geland op Schiphol Airport.

De zondag na hun vertrek was het een regenachtige dag en we besloten om die maar in de bioscoop door te brengen. We hebben hier de film Pitch Perfect 2 gezien die ook gewoon in Nederland draait. Hierbij hebben we heerlijke caramel popcorn en naturel chips gehad. Toen was het weekend helaas ook alweer om en stond ons weer een week stage te wachten.

Het weekend erna zijn we vrijdagavond uit eten geweest bij een restaurant met uitzicht op de Suriname rivier en hebben we daarna een cocktail gedronken bij 't Vat. De dag erna gingen we shoppen bij de Hermitage Mall. Hier heeft Jessie haar outfit gekocht voor de dag dat we onze vriendjes op gaan halen bij het vliegveld (jaaaaa nog 12 nachtjes!!!!). Deze blijft natuurlijk strikt geheim. In het winkelcentrum hebben we ons ook tegoed gedaan aan een yoghurtijsje (zonder vet) en een smoothie (met veel suiker). We hebben ook nog kaartjes gekocht voor een feest met Sunnery James en Ryan Marciano op 30 juni. Aangezien onze vriendjes er dan ook al zijn (jaaaaa nog 12 nachtjes!!!!!) gaan we hier gezellig met zijn 4en naartoe. Verder hebben we een lekker rustig weekendje gehad en waren we goed uitgerust om maandag weer te beginnen met stage.

Afgelopen vrijdag kreeg Jessie de kans om mee te kijken met het hechten van een ingeknipte totaalruptuur. In tegenstelling tot in Nederland worden de meeste vrouwen pas 1,5 dag later gehecht. Dit is dan nog pijnlijker, omdat de euforie en adrenaline van de bevalling dan uitgewerkt zijn. Huid en spieren kun je moeilijk verdoven, dus de pas bevallen vrouw heeft behoorlijk wat pijn moeten doorstaan. Jessie daarentegen had het ook niet makkelijk. Zoals ze helaas al eerder heeft meegemaakt, begon ze zich op een gegeven moment niet zo lekker te voelen en ze werd erg duizelig en licht in het hoofd. Na dit aangegeven te hebben aan de Nederlandse arts (die op dat moment niet aan het hechten was), moest ze snel gaan zitten met haar hoofd omlaag en een glaasje water onderweg, omdat ze anders naast de vrouw op de grond kwam te liggen. Dit was natuurlijk niet de bedoeling, maar ze is weer een hele ervaring rijker. Achteraf, na enig navragen aan haar familie, bleek dat ze een vasovagale syncopé had meegemaakt (zoek maar op google). Elien mocht bijna mee met één van de gynaecologen naar het binnenland met een vliegtuigje om mee te kijken hoe ze echo's maken en lichamelijk onderzoek verrichten. Helaas kon het vliegtuigje alleen om 8 uur i.p.v. 11 uur vertrekken en de gynaecoloog kon dan niet i.v.m. een afspraak. Helaas dus geen medische zending voor Elien.

Deze week hadden een vrolijke week met veel gebak! Dinsdag was Ramon jarig en bereikte hij eindelijk de volwassen leeftijd van 21! Dit hebben we natuurlijk gevierd met een gebakje en Skype. Deze dag had Elien ook nog te horen gekregen dat haar zus geslaagd is voor haar opleiding tot doktersassistente. Donderdag zou haar zusje te horen krijgen of ze geslaagd zou zijn voor haar HAVO diploma. Dit was gelukkig ook het geval! Het kaartje van Elien was al voor de uitslag binnengekomen, maar het was in ieder geval wel op tijd met dank aan de ouders van Jessie! Dit vroeg natuurlijk weer om een stuk taart! Wij hadden natuurlijk totaal geen problemen mee..^^

Afgelopen weekend zijn we zaterdag naar de dierentuin geweest en hebben we hier wederom een aantal hartverzakking gekregen. Eerst door twee salamanders die vlak voor ons langs renden en aan het vechten waren en vervolgens door een toekan die ons ineens tegemoet kwam vliegen in zijn kooi. Verder veel bijzondere dieren gezien, zoals: kippen, schapen, geiten, cavia's, konijnen, ezels, paarden, uilen, struisvogels, schildpadden, varkens, slangen, spinnen, vissen, papegaaien, een toekan, apen, vogels, miereneters, een verborgen kaaiman, kikkers, otters en kalkoenen. We hebben natuurlijk ook wel spectaculairdere dieren gezien, namelijk jaguars en de kop van een Mississippi Alligator! Dat was dan ook de complete dierentuin. Maargoed, je moet toch alles een keer gezien hebben in je leven..
Zondag hebben we lekker niets gedaan, nadat onze huisbaas onze marktafspraak had afgezegd. Achteraf gezien was dit niet zo erg aangezien we de ochtend heerlijk doorgebracht hebben in de brandende zon. We zijn dan ook aardig bijgekleurd (lees: verbrand).

Sorry voor het ellenlange verhaal. Misschien als we er aan denken, gaan we het nu iets beter bijhouden!

Tot de volgende keer!
Kusjes van ons!

p.s. jaaaaa nog maar 12 nachtjes!!!!!!